Mahesh Borge

स्त्री नेहमी जग जिंकायची ताकत बाळगते पण ज्यांच्यासाठी कष्ट करायचे, राबायचे, हाडाची काडे करायची त्यांना याची तसुभर चिंता नसते. जेंव्हा समाज बघ्याची भूमिका घेतो आणि "समाज काय म्हणेल" या तीन शब्दावर आयुष्य फिरायला सुरुवात होते तेंव्हा संघर्षशक्ती पणाला लागते. त्यातूनही स्त्री अशी ताकत आहे कि ती जगाला दिशा देऊ शकते पण स्वाभाविक प्रेमळ, हळवी असणारी स्त्री फक्त हृदयातुन विचार करते त्यामुळे परिस्थिती चिघळत जाते. मेंदूने विचार केली तरच अश्या परिस्थितीतून बाहेर पडू शकते. या परिस्थितीत स्त्रियांनी खचून न जाता परिस्थितीशी दोन हात करायला सज्ज व्हायला पाहिजे. सज्ज होणे म्हणजे युद्ध पुकारणे असे नाही. अगदी लहानपणापासुन शब्दांचा मारा करून करून मुलींची उमेद कमी करायचे काम पालक करीत असतात. कितीही कर्तुत्व सिद्ध केले... चांगली नोकरी अथवा उद्योग जरी उभा केला तरी मुलगी वस्तू असल्यासारखी दाखवली जाते. पालकांच्या भाबड्या आश्या, लहानपणापासुन केलेला शब्दांचा मारा यातुन आजच्या जमान्यातील मुलींच्या मनातही मी स्वतंत्र आहे, मी सर्वकाही करू शकते या विचारासोबत माझ्या नवऱ्याने माझ्यासाठी असे केले ...

मुझे पता नही मेरी लिखावट कैसी है, पर बहुत दिनों के बाद एक खास दोस्त ने पुछा की तुम कितने बदल गए हो। हर वक्त टीचर की तरह कुछ न कुछ बोलते हो, कभी कबार कुछ रोमांटिक भी लिखा करो, ताकि हम भी तुम्हारी लिखापढ़ी जान सकें। इसलिये आज थोड़ीसी खींचतान के बाद यह चार लाइन लिखी हैं। पहली बार ऐसा कुछ लिखा है, दोस्तों कमेंट जरूर करना। "अधुरी आहट" बड़े दिनों के बाद मेरी जिंदगी में फिर से बहार खिली हुई हैं। वैसे कभी जिंदगी में कुछ कमी नहीं थी पर एक खाली पन था। पता नहीं पर हर पल कुछ कमी हैं ऐसा लगता था। न कोई अपना समजने वाला था, न कोई ऐसा था जिसके लिए दिल मचलता था। एक मशीन सी थी मेरी जिंदगी, दिन ब दिन काम काम और काम था। एक जुनून सी थी मेरी जिंदगी। जैसे हर दिन शिकारी के तरह शिकार करने के लिए निकलना और शाम तक शिकार करके ही वापस आना। पूरी रफ्तार से जिंदगी चल रही थी। इस दौरान कई दोस्त साथ आये और चले भी गए। किसी की तलाश थी जो कभी पूरी नही हो रही हैं। आज सालों बाद कुछ हड़बड़ाहट हुई और पता चला कि तुही है, जिसकी मैं बरसों से राह देख रहा हूँ। मुझे पता नहीं था कि तुही मेरी जीवन की सावन की घटा थी...

जीवनात नाती जपताना तारेवरची कसरत करावी लागते. प्रत्येकाच्या अपेक्षा वाढल्या आहेत. स्पर्धेच्या युगात स्थळ, वेळ आणि परिस्थिती नुसार मानवी स्वभावाचे पैलू नजरेस अनुभवास येतात. म्हणजे जो व्यक्ती कार्यालयीन वेळेनंतर जितका पोरकट वाटतो तोच व्यक्ती कार्यालयात इतका प्रगल्भ बनतो की जणू काही दुसरा न्यूटनच.… असो, मला इतकेच म्हणायचे आहे की आजच्या घडीला कोणत्याही व्यक्तीच्या स्वभावविषयी कोणतेही गृहीतक लागू होत नाही. महान पंडित (?) म्हणतात की चेहरा पाहिला की स्वभाव सांगू शकतो पण आज घडीला सुपर कॉम्प्युटर देखील अपयशी ठरतील इतके मानवी स्वभावात चढ उतार जाणवतात. कोण केंव्हा कसा प्रतिक्रिया देईल याचा अंदाज बांधणे शक्य नाही. खाजगी आयुष्यातील क्षणांना देखील आज स्पर्धेच्या युगात जागा मिळणे कठीण झालेय. मित्रमैत्रिणी, कुटुंबीय, शेजारी, नातेवाईक या सर्वांनाच वेळचे नियोजन करता करता नाकीनऊ येत आहे. प्रत्येकजण आपापल्या परीने सर्वांची जपणूक करण्याचा प्रयत्न करत असतो पण दिवसेंदिवस घुसमट वाढत जाते आणि अंतिम टप्प्यात तो किंवा ती खूप गर्विष्ठ आहे असे म्हणून बाकीचे बोट दाखवून रिकामे होत आहेत. इतक्या धकाधकी...